بر دل من می خواندی

هر دمی بر دل من میخواندی

 که به تنهایی عادت بکنم

چه کنم باور نکردم

 و ندانستم که حقیقتا خواهی رفت

آه...افسوس

چقدر در بدرقه ات سکوت هزار ساله ام را راحت شکستم!!!

چقدر بر زمین مشت کوبیدم!!

و بر زمان فریاد کشیدم!!

چقدر گفتم برگرد!!!

در آن لحظه بود که برای اولین بار غریبانه احساس تنهایی کردم

و چه حس مرگباری بود

وقتی فهمیدم باید بی تو به انتظار غروب خورشید زندگی ای بنشینم

که یک روز با آمدن تو طلوع کرد...

                                                           شمیم