داشتم می مردم....
شعرزیر بر خاسته از یک احساس زنده است. راستش نمی دونم چی بگم؟ دو شب پیش در حالیکه دراز کشیده بودم احساس کردم بدنم قفل کرده.نمی تونستم هیچ عکس العملی نشون بدم.حتی نمی تونستم هم اتاقی هام(خوابگاه)رو صدا کنم. کم کم دقیقا دیدم که روحم داره از بدنم جدا میشه. برای باز گرداندن روحم و نجات خودم از اون وضع تلاش زجرآور اما زیادی کردم اما نتونستم کاری بکنم. ناگهان صدایی مثل یک فریاد باعث شد که چشم هام باز بشن(هر چند تا قبل از این چشم هام بسته بود اما همه چیز رو می دیدم. حتی روحم رو) و بعد آروم آروم روح شروع به بازگشت کرد. در واقع دیشب شاید به نوعی بشه گفت مردم... نمی دونم حکمت چی بود. نمی دونم.
داشتم می مردم
در فراسوی زمان
در هجومی از درد
در سکوتی از درد
در طریقی پر درد
روح از مرز تنم
اندکی فاصله داشت
و اندر آن خلوت خود
با خودم فاصله داشت
بر تمنای دلم
بدنم سخت گرفت
روح آزرده ی من
ولی آرام نشد
مرگ با من کمی اندک... ولی انگار که در رودر بایستی است
کسی فریاد زند...
کسی فریاد زند...
روح من در بدنم
در پی لجبازیست...
کاش مادر می بود... تا ببوسم رخ او
کاش می بود پدر... تا که بر دست پر از همن او بوسه زنم
ناگهان فریادی...
یا صدایی ز زمین
... روح آزرده ی جسمم فهمید
در سکوت جسمم روح از بارقه ی رعد صدایی لرزید
و دوباره بر گشت...
و دگر بار زندگی بر تن سردم برگشت
بار دیگر جوشید
در رگم زمزمه ی زندگیم
سخت در فکر بودم...
من چرا می رفتم؟!
و چه دردناک... ولی می رفتم...
...درد در عمق وجودم لرزید
و درست است انگار...
سهم این ثانیه ها زندگی است
سهم بودن تا مرگ
سهم بودن...بودن
و از این پس دگر زندگیم
رنگ دیگر دارد
مرگ با من انگار کمتر از یک قدمی فاصله ی بودن و رفتن دارد
آیه هایی از نور...
و سکوتی مبهم...
سهم آن لحظه ی بیداری شد
و دوباره هم خواب
ولی با یاد مرگ...
تا بدانم که این زندگیم ارزش لحظه ای اندوه ندارد هرگز
"شمیم" 27/8/84 ساعت 2:30 شب