زندگی مال من است
شب، زمین، شب بوها
صبح زیبای درخشش به غبار دیوار
و عبور نفس گرم زمین از دل ظهر
همه شان مال من است
من به آن ها زنده ام
به نسیمی که به صبحگاه وجودم گذر عشق کند
و به بارش که غبار تن گل را بزداید
و به بر خاستنی
و نشستن
کمری خم کردن
سر خود را به میعاد گه سجده نهادن
دل من بر گذر قاصدکی
بر عبور نفس شاپرکی
از گذرگاه وجودم زنده است
به پدر شاخه گل عشق و امید
و به مادر قفس غصه ی من
همه شان مال من است
آسمان ، ابر ، زمین و سپیدار بلند ابدی
"شمیم"
سلام دوستان. امیدوارم طاعات و عبادات همتون قبول باشه. اول از همه عذر خواهم که تا یه یه هفته ای حسابی درگیرم و نمیتونم بهتون سر بزنم. خیر سرمون تشریف آوردیم تعطیلات عید فطر(خوب دیگه... از یه هفته قبلش) اما باید روی پروژه ها و درس هامون کار کنیم. شعر بالا اولین شعری بود که سرودم. چهار سال پیش بود. یادمه که بارون میومد. توی اتاقم بودم و داشتم اون رو مینوشتم. جالبه که وقتی قلم بردم روی کاغذ اولین جمله ای که نوشتم این بود"آسمان مال من است". تا این رو نوشتم صدای تلویزیون رو از داخل سالن شنیدم که همین مصرع شعر رو میخوند. با تعجب از اتاق بیرون پریدم. وقتی گوشه ی صفحه دیدم که نوشته شاعر"سهراب سپهری" از تعجب خشکم زد. اما با ادامه ی سرود متوجه شدم که دیگه بقیش مثل اون چیزی که تو ذهنم بود و میخواستم بنویسم نبود. پس دوباره به اتاقم برگشتم و اولین جمله رو به "زندگی مال من است" تغییر دادم و بعد شعرم رو ادامه دادم. این هم برای من خاطره ای موندگار از اولین شعری که سرودم شد.