تقدیم به پدر بزرگ عزیزم او که با رفتنش شیرینی خاطرات کودکیم را برد
"مسافر"
مسافر خسته ی من
رخت سفر بر بسته بود بر تن
کوله باری از عشق
سفره ای از مهر
آینه ای از جنس باران
می رفت آرام آرام
بر لبانش قصه ی درد
در نگاهش غصه ای سرد
رخنه کرده بود دردی کهن
در همه تار و پود وجودش
می رفت و می فروخت به زمین و زمینیان...
ناله رابه نقد رایگان
جاده شاهد بود که چسان می گریید
که چگونه بر در سرای دنیا
مشت نفرین می زد
آه...
در آن تنهایی کاش من هم برده بودم سهمی
کاش من می بودم برایش همسفر
در آن جاده که گویی
نداشت انتهایی
انگار می رفت در دل آن کوه
آسمان ابری بغض گریه داشت
غروب از پس ابرها خبر از تاریکی می داد
نسیم نیم گرم می مالید
بر گونه های دشت
دستان نوازشگر خود را
چلچله ای می شست
در سراب جاده
پرهایش را
و کلاغی پیر
بر درختی بی برگ
تنها نشسته بود
و افق تاریک جاده را می گذراند
از دید چشمان مرموزش
مسافر من دور شده بود...
و جاده خیس
از ترکیدن یک بغض
برده بود او با خودش روحم را
در آن دم که ایستاده بودم
در ابتدای ایوان زمان
" شمیم"